Pamiętnik Odorów

W komentarzu pod pierwszym postem Skarbek zadała pytanie: Skąd pomysł?

O zapachowym pamiętniku myślałem od dawna, ale pomysł wydawał mi się mało interesujący i w sumie niepotrzebny. Przecież każdy z nas wącha każdego dnia mnóstwo smrodów i zapachów. Zazwyczaj są to te same wonie wydzielane przez te same osoby i te same miejsca. Czasami jednak pojawi się coś niezwykłego, nietypowego. Takie wrażenie chciałbym tu zatrzymać.

Jechałem we wtorek do znajomego. Na przystanku byłem niemal samotny, jakaś kobieta obok i para trochę dalej. Wszyscy zapachowo szarzy. Wchodzę do wagonu i wcale nie tak trudno zgadnąć, że poczułem raczej średni zapach, ale intensywny, nadzwyczajnie intensywny (tak określiłbym go w perfumach). To norma w środkach komunikacji. Nienormalne było jednak to, że tam też prawie wcale nie było ludzi, a ci obecni wyglądali na węchowo neutralnych. To co dotarło do mojego nosa wcale nie było zapachem potu, wilgoci, nawet nie wydzielało zapachu buta, który zatopił się w psich odchodach. Była to woń organiczna, bardzo słodka. Tak słodka, że niemal obrzydliwa. Na początku wcale nie wydawała się nieprzyjemna. Mózg zaczął analizować, a z każdą przetworzoną informacją zapach stawał się fetorem, którym zaraz po wejściu do wagonu nie był. Zacząłem wnikliwiej analizować otoczenie, patrzeć podejrzliwie po ludziach. Nos mówił, że zapach nie stanowi zagrożenia. Był intensywny, ale nie niebezpieczny. Tyle mówił nos. Oko dopowiedziało resztę.

Przy końcowym wejściu do tramwaju, już na chodniku stał mężczyzna. O kulach. Bezdomny zapewne. Załatwiał swoje potrzeby fizjologiczne przez spodnie, na ulicy, przy ludziach. Nagle zapach stał się najgorszym odorem. Stał się synonimem nieszczęścia, choć nos wcale tego tak nie odebrał. Ten człowiek, przesiąknięty zapachem potu, kału, moczu, jedzenia i brudu stanowił dla nosa element, który pachniał "średnio" do czasu aż oko zaczęło go demonizować, tworzyć obrazy i możliwe scenariusze. Okiem poczułem zapach zabójczy, niosący chorobę, teraz pachnący obrzydliwie, ale jak się zastanawiam i miałbym go opisać to wcale ten człowiek nie śmierdział zaszczaną toaletą, ani odchodami, ani nawet starym potem. Obiektywnie jego woń była średnia, pojedyncze okropne nuty utworzyły akord miękki, wręcz melodyjny... straszny tylko w świecie wizualnym...